Kediri en Nganjuk
Door: Frans de Meijer
Blijf op de hoogte en volg Carla & Frans
12 Juni 2010 | Indonesië, Blitar
Pa wordt - als gewoonlijk - weer om vijf uur gewekt door het ochtendgebed van de muezzin. Naast onze kamer staat overigens een musholla, een gebedsruimte voor het vervullen van de moslimplicht. Al schrijvend, kijkend en af en toe fotograferend geniet Pa van het uitzicht en de heerlijke rust.
Pa heeft zin enorme zin in een kop koffie en - alsof de hemel hem heeft verhoord - op dat moment komt de oude beheerder langs voor omong kosong en te vragen of hij misschien koffie wil. Het is kwart voor zeven; Pa wekt mij om samen koffie te gaan drinken. Helaas hebben zij hier geen kopi tubruk, maar oploskoffie. Nescafé nota bene.
Het nasi goreng-ontbijt laten wij ons goed smaken en voor dat wij vertrekken nemen wij een foto samen met de beheerder, die Bejo - Javaans voor bofkont - heet.
Op de terugweg enkele keren gestopt voor het maken van foto's en - als wij in wat meer bewoond gebied komen - ook bij een warung voor een kopi tubruk. Deze koffie maakt ons pas echt wakker. De warung heeft nog van die ouderwetse kree's - een indisch zonnescherm.
Het land wordt almaar vlakker en de auto-airco - die wij in de bergen uit hebben gedaan - kan weer aan het werk. Na enkele uren zien wij een 'spanduk' over de weg met daarop de tekst 'Nganjuk: kota adipura' - Nganjuk: voorbeeldstad. Evenals de voor ons rijdende open pick-up met op elkaar gestapeld levend vee, dat op die manier al kan wennen aan de satéprikker.
Nganjuk
Bij de alun-alun parkeren wij om wat foto's te maken van de plaats waarvan wij alleen weten dat onzer beider opa's hier zijn geboren en waarschijnlijk hun jeugd hebben doorgebracht.
De alun-alun mag er wezen met zijn mooie waringins en is naar Indonesische maatstaven vrij goed onderhouden. Er staan nog wat vooroorlogse straatlantaarns omheen. Gebouwen rondom het plein zijn ondermeer: de vooroorlogse gevangenis en een SMP uit dezelfde periode. Beide zijn nog steeds als zodanig in gebruik. Verder het gemeentehuis met een mooie pendopo ervoor, die enigszins ontsierd wordt door een lichtkrant voor de gemeentelijke mededelingen.
Er hangt ook een banner met daarop een oproep aan SMA-ers om te gaan studeren aan de 'Universitas Kadiri' met zo'n zes faculteiten. Deze blijkt 30 jaar geleden te zijn opgericht.
Wij maken - al foto's nemend - een rondje om de alun-alun en dat gaat het - letterlijk - richting geboortegrond.
Kediri
Onderweg naar Kediri veel sawahs; de rijst kan bij goede irrigatie drie keer per jaar geoogst worden. Normaal wordt de grond na twee keer padi, beplant met één keer groente.
Al gauw zien wij het welkomstbord van de kabupaten - de residentie - Kediri. Het motto van het wapen is 'canda birawa', Javaans voor: 'kracht van het leven'. Een mooie toegangspoort trouwens; de twee Ganeshafiguren terzijde schijnen iets met deze stad te maken te hebben.
De kerupuk, waar Kediri om bekend is, staan links en rechts langs de weg te drogen, in allerlei kleur- en vormvariaties. Ergens wordt aan de weg gewerkt. Heel klassiek met patjol en sero - van die kegelvormige bamboe schepmanden.
Voor ons rijdt een busje dat de verbinding verzorgt tussen onze vadersteden Nganjuk en Kediri. Saillant detail, eronder staat: 'denk aan uw autogordel' - zie vorige verslagen.
Wij rijden langs de fabrieken en gebouwen van de Gudang Garam keretekfabrieken, die dezelfde functie voor Kediri vervullen als Philips voor Eindhoven. De fabriek zorgt voor het merendeel van de bevolking voor werk, sport en ontwikkeling.
Pocanan
En dan eindelijk: Pocanan. Wij hebben geen idee waar wij moeten zoeken. Pa weet alleen dat hij achter het postkantoor woonde en wij gaan op goed geluk de Jalan Ronggowarsito gang VI in. Alles is volgebouwd en je kijkt overal tegen blinde muren aan.
Sugiyono vraagt in het Javaans of men nog iets weet van oude woningen; niet dus, maar de paar mensen die wij zien zijn jonger dan ikzelf. Dus maken wij foto's van alle huizen die mogelijk in aanmerking komen. Ook van de zaken in de 'tuin': kurungan met kippen er in, een joglangan met loslopend pluimvee en oude ventilatieroosters.
Wij laten Sugiyono achter en lopen door richting postkantoor waar ook nog twee Nederlandse brievenbussen staan. Pa neemt aan dat het postkantoor er nog hetzelfde uit ziet als voor de oorlog; herinneren doet hij niets meer, alleen de kenarieboom die ervoor stond en waarvan oma ons vertelde dat opa daaronder zijn geld bij elkaar zocht.
Aan de overkant: de Brantas.
Kali Brantas
Wij klimmen over de muur en lopen tot aan de oever, al foto's knippend, tot aan de oude brug. Onder de pijlers slapen veel zwervers en overal ligt rommel. De bekende rawonwinkel op de hoek van de brug - Marhaen - staat er niet meer. Alles rond de brug is volgebouwd met armoedig uitziende bouwsels.
De straatverlichting op de brug is - zeer waarschijnlijk - nog tempo doeloe. Waar vroeger Idris - de kapper - zijn werk deed, staat nog steeds een kapperswinkel. Meer een soort warung, maar toch ...
Opeens herinnert Pa zich de straat naar de zusterschool en deze school laat zich vrij gemakkelijk vinden.
Louisia-school
Terwijl wij - met toestemming van de jaga - wat foto's nemen buiten, gaat de deur open en worden wij gevraagd binnen te komen door een echte zuster, compleet met kap. En niet alleen dat, wij worden groots ontvangen. Es sirop en roti kukus en alle zusters komen kennis maken.
Blij zijn zij bij punten van herkenning: zuster Ludgera en de pastoors Van Meegen en Wolters. Er zijn hier overigens twee zusters Ludgera werkzaam geweest; die van Pa heette met haar lekenachternaam Bruno. Dan volgt een rondleiding: eerst een soort klas waar jong volwassen vrouwen bezig zijn met het maken van plastic tassen van oud materiaal. Recycling in goed Nederlands. Pa herinnert zich dat tegenover zijn school een industrieschool stond.
Wij gaan het hoofdgebouw in - nu in gebruik als klooster - en maken kennis met nog meer zusters. Wij zien ook de kapel: nog echt een plek voor de eredienst.
Achter de school is een kleuterklas waar pas een feestje is gegeven voor de pas 'afgestudeerde' vijf- en zesjarigen. Wij moeten met het hele lerarenkorps op de foto en steken er - qua lengte - met kop en schouders boven uit.
Naast de kleuterklas is een SMP en wij moeten opnieuw handen schudden met leraar zus en leraar zo.
Als ik ter afscheid de vriendelijke zuster - die naast Bahasa ook Frans spreekt - wat wil geven voor haar uitgebreide rondleiding, weigert zij dit en stelt voor dat wij een bijdrage doen in de kapel. De zuster - heilig - en wij - schijn-idem - doen daarna een kort gebed. Na afloop zegt zij dat zij heeft gebeden voor en voorspoedige en veilige reis voor ons beiden en Pa dat hij Gods zegen voor haar en haar medezusters heeft gevraagd. En dat is niet gelogen.
Sugiyono vinden wij terug in een warung waar hij net een portie warm eten op heeft. Ik neem - kletsnat van het zweet - ook maar een kopi tubruk en Pa een glas air jeruk. Wij krijgen er gebakken Kediri-tahu bij met zo'n kecapsausje.
Kerkhof Semampir
Al op weg naar Blitar herinneren wij dat wij ook nog het oude kerkhof willen bezoeken. Op dat kerkhof zijn de ouders van Opa de Meijer en de na tien dagen overleden oudste broer van Pa - George - begraven. Terug dus naar Semampir. Het kerkhof is een onkruidwoestenij. De graven liggen vlak naast elkaar met nauwelijks loopruimte er tussen. Een register is er niet en bij de ingang staat een bord dat de grafrechten slechts drie jaar geldig zijn. De man weet nog wel wat graven van orang Belanda te wijzen; een stuk of zes. Maar die zijn allen van veel jongere data. De meeste graven zijn Islamitisch. Ons valt op dat er - naast de jaartallen - twee Javaanse pasardagen op staan.
Sommige namen op scheefgezakte kruizen hebben voor Pa een vaag bekende klank: Landegent Gligoor, Wouterbeek, Van Duinen, Kraus.
Wij geven het op en verlaten het kerkhof toch met het gevoel eer te hebben bewezen. Op het moment dat wij deur van de auto dichttrekken barst een hevige regenbui los.
Hotel Tugu Blitar
Het hotel is een nieuwe verassing. Onze welkomstkoffie - inclusief jajan - krijgen wij uitgeschonken in een nagemaakte warung met allerlei oeroude kookspullen.
Onze kamer - nummer 205 - is in
één van de paviljoens; alles even keurig. Baden gaat - met een beetje overdrijving - onder de blote hemel, net als in Jogja Village Inn.
Als welkomstgroet ligt er een keurig briefje en een schaaltje met fruit, waaronder sawo. Hier en daar versieringen met sedap malam - letterlijk: 'heerlijk avondje'. Het hele hotel is trouwens versierd met deze lekker geurende bloem.
Bij het eten staan onze volledige voornamen - Mr. Johan and Mr. Franciscus - in zilver geschreven op een echt blad. Kortom: dit hotel doet zijn vijf sterren eer aan.
Het eten zelf is trouwens ook goed. Pa kiest een streekgerecht - nasi lodoh Trenggalek - en ik nasi rawon. Na het eten verkennen wij het hotel en komen wij in een chique hal waarop zes kamers uitkomen. Langs de wanden allemaal foto's van Soekarno en een groot wapen van de republiek - Bhinneka tunggal ika: eenheid in verscheidenheid.
Kamer nummer 1
Dan komen wij bij de tweede aangename verrassing van vandaag. Een hotelmedewerker nodigt ons uit een kijkje te nemen in kamer nummer 1: de presidentiële suite waar Soekarno zelf heeft gelogeerd en na hem uiteraard andere kopstukken, waaronder de huidige president Susilo Bambang Yudhoyono - hier SBY genoemd.
Wij mogen foto's nemen naar hartenlust en zelfs stelt de jongeman
voor ons te fotograferen achter Soekarno's bureau, zogenaamd lezend in een van zijn werken, die uit de afgesloten vitrinekast wordt gehaald. Wij voelen ons voor even echte bobo's en kunnen ons voorstellen hoe trots dit hotel moet zijn op deze bijzondere kamer.
Al met al hebben wij niet veel tijd meer voor het doen van ons 'huiswerk'. Als het opladen van de foto's halverwege mislukt, geven wij er om half twaalf de brui aan.
Einde van een dag vol emoties, verrassingen en wat al meer. Morgenochtend kunnen wij uitslapen (!) en pas om 9:30 uur naar het graf van Soekarno gaan - Makam Bung Karno - en daarna naar Candi Penataran.
Pa heeft zin enorme zin in een kop koffie en - alsof de hemel hem heeft verhoord - op dat moment komt de oude beheerder langs voor omong kosong en te vragen of hij misschien koffie wil. Het is kwart voor zeven; Pa wekt mij om samen koffie te gaan drinken. Helaas hebben zij hier geen kopi tubruk, maar oploskoffie. Nescafé nota bene.
Het nasi goreng-ontbijt laten wij ons goed smaken en voor dat wij vertrekken nemen wij een foto samen met de beheerder, die Bejo - Javaans voor bofkont - heet.
Op de terugweg enkele keren gestopt voor het maken van foto's en - als wij in wat meer bewoond gebied komen - ook bij een warung voor een kopi tubruk. Deze koffie maakt ons pas echt wakker. De warung heeft nog van die ouderwetse kree's - een indisch zonnescherm.
Het land wordt almaar vlakker en de auto-airco - die wij in de bergen uit hebben gedaan - kan weer aan het werk. Na enkele uren zien wij een 'spanduk' over de weg met daarop de tekst 'Nganjuk: kota adipura' - Nganjuk: voorbeeldstad. Evenals de voor ons rijdende open pick-up met op elkaar gestapeld levend vee, dat op die manier al kan wennen aan de satéprikker.
Nganjuk
Bij de alun-alun parkeren wij om wat foto's te maken van de plaats waarvan wij alleen weten dat onzer beider opa's hier zijn geboren en waarschijnlijk hun jeugd hebben doorgebracht.
De alun-alun mag er wezen met zijn mooie waringins en is naar Indonesische maatstaven vrij goed onderhouden. Er staan nog wat vooroorlogse straatlantaarns omheen. Gebouwen rondom het plein zijn ondermeer: de vooroorlogse gevangenis en een SMP uit dezelfde periode. Beide zijn nog steeds als zodanig in gebruik. Verder het gemeentehuis met een mooie pendopo ervoor, die enigszins ontsierd wordt door een lichtkrant voor de gemeentelijke mededelingen.
Er hangt ook een banner met daarop een oproep aan SMA-ers om te gaan studeren aan de 'Universitas Kadiri' met zo'n zes faculteiten. Deze blijkt 30 jaar geleden te zijn opgericht.
Wij maken - al foto's nemend - een rondje om de alun-alun en dat gaat het - letterlijk - richting geboortegrond.
Kediri
Onderweg naar Kediri veel sawahs; de rijst kan bij goede irrigatie drie keer per jaar geoogst worden. Normaal wordt de grond na twee keer padi, beplant met één keer groente.
Al gauw zien wij het welkomstbord van de kabupaten - de residentie - Kediri. Het motto van het wapen is 'canda birawa', Javaans voor: 'kracht van het leven'. Een mooie toegangspoort trouwens; de twee Ganeshafiguren terzijde schijnen iets met deze stad te maken te hebben.
De kerupuk, waar Kediri om bekend is, staan links en rechts langs de weg te drogen, in allerlei kleur- en vormvariaties. Ergens wordt aan de weg gewerkt. Heel klassiek met patjol en sero - van die kegelvormige bamboe schepmanden.
Voor ons rijdt een busje dat de verbinding verzorgt tussen onze vadersteden Nganjuk en Kediri. Saillant detail, eronder staat: 'denk aan uw autogordel' - zie vorige verslagen.
Wij rijden langs de fabrieken en gebouwen van de Gudang Garam keretekfabrieken, die dezelfde functie voor Kediri vervullen als Philips voor Eindhoven. De fabriek zorgt voor het merendeel van de bevolking voor werk, sport en ontwikkeling.
Pocanan
En dan eindelijk: Pocanan. Wij hebben geen idee waar wij moeten zoeken. Pa weet alleen dat hij achter het postkantoor woonde en wij gaan op goed geluk de Jalan Ronggowarsito gang VI in. Alles is volgebouwd en je kijkt overal tegen blinde muren aan.
Sugiyono vraagt in het Javaans of men nog iets weet van oude woningen; niet dus, maar de paar mensen die wij zien zijn jonger dan ikzelf. Dus maken wij foto's van alle huizen die mogelijk in aanmerking komen. Ook van de zaken in de 'tuin': kurungan met kippen er in, een joglangan met loslopend pluimvee en oude ventilatieroosters.
Wij laten Sugiyono achter en lopen door richting postkantoor waar ook nog twee Nederlandse brievenbussen staan. Pa neemt aan dat het postkantoor er nog hetzelfde uit ziet als voor de oorlog; herinneren doet hij niets meer, alleen de kenarieboom die ervoor stond en waarvan oma ons vertelde dat opa daaronder zijn geld bij elkaar zocht.
Aan de overkant: de Brantas.
Kali Brantas
Wij klimmen over de muur en lopen tot aan de oever, al foto's knippend, tot aan de oude brug. Onder de pijlers slapen veel zwervers en overal ligt rommel. De bekende rawonwinkel op de hoek van de brug - Marhaen - staat er niet meer. Alles rond de brug is volgebouwd met armoedig uitziende bouwsels.
De straatverlichting op de brug is - zeer waarschijnlijk - nog tempo doeloe. Waar vroeger Idris - de kapper - zijn werk deed, staat nog steeds een kapperswinkel. Meer een soort warung, maar toch ...
Opeens herinnert Pa zich de straat naar de zusterschool en deze school laat zich vrij gemakkelijk vinden.
Louisia-school
Terwijl wij - met toestemming van de jaga - wat foto's nemen buiten, gaat de deur open en worden wij gevraagd binnen te komen door een echte zuster, compleet met kap. En niet alleen dat, wij worden groots ontvangen. Es sirop en roti kukus en alle zusters komen kennis maken.
Blij zijn zij bij punten van herkenning: zuster Ludgera en de pastoors Van Meegen en Wolters. Er zijn hier overigens twee zusters Ludgera werkzaam geweest; die van Pa heette met haar lekenachternaam Bruno. Dan volgt een rondleiding: eerst een soort klas waar jong volwassen vrouwen bezig zijn met het maken van plastic tassen van oud materiaal. Recycling in goed Nederlands. Pa herinnert zich dat tegenover zijn school een industrieschool stond.
Wij gaan het hoofdgebouw in - nu in gebruik als klooster - en maken kennis met nog meer zusters. Wij zien ook de kapel: nog echt een plek voor de eredienst.
Achter de school is een kleuterklas waar pas een feestje is gegeven voor de pas 'afgestudeerde' vijf- en zesjarigen. Wij moeten met het hele lerarenkorps op de foto en steken er - qua lengte - met kop en schouders boven uit.
Naast de kleuterklas is een SMP en wij moeten opnieuw handen schudden met leraar zus en leraar zo.
Als ik ter afscheid de vriendelijke zuster - die naast Bahasa ook Frans spreekt - wat wil geven voor haar uitgebreide rondleiding, weigert zij dit en stelt voor dat wij een bijdrage doen in de kapel. De zuster - heilig - en wij - schijn-idem - doen daarna een kort gebed. Na afloop zegt zij dat zij heeft gebeden voor en voorspoedige en veilige reis voor ons beiden en Pa dat hij Gods zegen voor haar en haar medezusters heeft gevraagd. En dat is niet gelogen.
Sugiyono vinden wij terug in een warung waar hij net een portie warm eten op heeft. Ik neem - kletsnat van het zweet - ook maar een kopi tubruk en Pa een glas air jeruk. Wij krijgen er gebakken Kediri-tahu bij met zo'n kecapsausje.
Kerkhof Semampir
Al op weg naar Blitar herinneren wij dat wij ook nog het oude kerkhof willen bezoeken. Op dat kerkhof zijn de ouders van Opa de Meijer en de na tien dagen overleden oudste broer van Pa - George - begraven. Terug dus naar Semampir. Het kerkhof is een onkruidwoestenij. De graven liggen vlak naast elkaar met nauwelijks loopruimte er tussen. Een register is er niet en bij de ingang staat een bord dat de grafrechten slechts drie jaar geldig zijn. De man weet nog wel wat graven van orang Belanda te wijzen; een stuk of zes. Maar die zijn allen van veel jongere data. De meeste graven zijn Islamitisch. Ons valt op dat er - naast de jaartallen - twee Javaanse pasardagen op staan.
Sommige namen op scheefgezakte kruizen hebben voor Pa een vaag bekende klank: Landegent Gligoor, Wouterbeek, Van Duinen, Kraus.
Wij geven het op en verlaten het kerkhof toch met het gevoel eer te hebben bewezen. Op het moment dat wij deur van de auto dichttrekken barst een hevige regenbui los.
Hotel Tugu Blitar
Het hotel is een nieuwe verassing. Onze welkomstkoffie - inclusief jajan - krijgen wij uitgeschonken in een nagemaakte warung met allerlei oeroude kookspullen.
Onze kamer - nummer 205 - is in
één van de paviljoens; alles even keurig. Baden gaat - met een beetje overdrijving - onder de blote hemel, net als in Jogja Village Inn.
Als welkomstgroet ligt er een keurig briefje en een schaaltje met fruit, waaronder sawo. Hier en daar versieringen met sedap malam - letterlijk: 'heerlijk avondje'. Het hele hotel is trouwens versierd met deze lekker geurende bloem.
Bij het eten staan onze volledige voornamen - Mr. Johan and Mr. Franciscus - in zilver geschreven op een echt blad. Kortom: dit hotel doet zijn vijf sterren eer aan.
Het eten zelf is trouwens ook goed. Pa kiest een streekgerecht - nasi lodoh Trenggalek - en ik nasi rawon. Na het eten verkennen wij het hotel en komen wij in een chique hal waarop zes kamers uitkomen. Langs de wanden allemaal foto's van Soekarno en een groot wapen van de republiek - Bhinneka tunggal ika: eenheid in verscheidenheid.
Kamer nummer 1
Dan komen wij bij de tweede aangename verrassing van vandaag. Een hotelmedewerker nodigt ons uit een kijkje te nemen in kamer nummer 1: de presidentiële suite waar Soekarno zelf heeft gelogeerd en na hem uiteraard andere kopstukken, waaronder de huidige president Susilo Bambang Yudhoyono - hier SBY genoemd.
Wij mogen foto's nemen naar hartenlust en zelfs stelt de jongeman
voor ons te fotograferen achter Soekarno's bureau, zogenaamd lezend in een van zijn werken, die uit de afgesloten vitrinekast wordt gehaald. Wij voelen ons voor even echte bobo's en kunnen ons voorstellen hoe trots dit hotel moet zijn op deze bijzondere kamer.
Al met al hebben wij niet veel tijd meer voor het doen van ons 'huiswerk'. Als het opladen van de foto's halverwege mislukt, geven wij er om half twaalf de brui aan.
Einde van een dag vol emoties, verrassingen en wat al meer. Morgenochtend kunnen wij uitslapen (!) en pas om 9:30 uur naar het graf van Soekarno gaan - Makam Bung Karno - en daarna naar Candi Penataran.
-
13 Juni 2010 - 19:29
Carla:
Wauw, indrukwekkend hoor! Wat dacht je Frans, bij zo'n chique hotel moet ik maar een pak aantrekken? Nou ja, heb je dat ook niet voor niets meegenomen :-)
Damian vroeg of ik vannacht voor één keer het alarm er niet op wil zetten. De wekker moest op half 6 en hij verklapte al dat hij dan de slingers van de zolder zou halen en de kamer versieren. Ik houd mijn hart vast, maar laat hem maar begaan. Hij vindt het zo zielig voor mij dat er geen visite komt morgen.
Geniet van jullie laatste dagen daar hè! Dikke knuffel voor beiden. -
13 Juni 2010 - 22:08
Piet En Marry:
Als je nog niet genoeg complimenten hebt gehad, dan mag je er nog een in je zak steken voor je Indonesische woordkennis die je mooi in je verslag verwerkt.Kediri is voor mij alleen een begrip, en ik vind het wel leuk dat er tòch nog wat herkenbaars te zien was voor je. Ben erg benieuwd of Han onze oude stad Surabaya nog zal herkennen. Misschien komen alle herinneringen weer boven die hij op 'zijn harde schijf' heeft opgeslagen.Er zullen wel weer veel mooie kiekjes gemaakt worden. Blijf het doen, en geniet nog met volle teugen van de laatste dagen in dat mooie land !
Groet vanuit een te koude zomer in Holland. -
14 Juni 2010 - 01:34
Bas @ Jakarta:
Nog enkele dagen dan halen we jullie af van het Gambir Train Station in Jakarta.
Vergeet niet een sms sturen voor de exact uur van aankomst.
-> Echt leuk van die foto van Kediri Zero Stret Crime, en precies er onder : Awas Maling Motor ......... !!!
Welk is waar ??? ha ha ha
Nog veel plecier en jaga kesehatan selalu ! ( = Let op jullie gezondheid )
@Carla, Selamat Hari Ulang Tahun ook namens ons allemaal hier in Jakarta ; Semoga panjang umur, sehat2 en bahagia selalu
( = vertaling via Google a.u.b. ) -
14 Juni 2010 - 05:03
Carla:
@Bas Dank je wel voor jullie felicitaties. Attent hoor!! -
14 Juni 2010 - 06:56
Lucia:
Leuk hoor, om zo super gastvrij onthaald te worden, dat zul je in Nederland niet meemaken (tenzij je een echte bobo ben, maar zelfs dan!)
En vast onbedoeld heel up-to-date, die NL brievenbus in moderne oranje TNT-kleur ipv PTT-rood. -
14 Juni 2010 - 11:29
Googlevertaalservice:
Hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag [...] Ik wens je een lang, gezond en gelukkig leven!
@Bas-Jkt.: Saya tidak berpikir Carla tahu cara kerjanya ... -
14 Juni 2010 - 12:25
Bas:
Indrukwekkend verslag. Vond pa het erg jammer dat hij zijn oude huis niet kon vinden? Kan me goed voorstellen dat er een hoop los komt bij pa.
Leuk van de zusters, wilde pa toch niet meer opeens paus worden?
Valt eigenlijk tegen dat jullie niet in de suite van SBY mogen slapen. Jij hebt nog wel je pak aan Frans! -
14 Juni 2010 - 12:36
Bas @ Jakarta:
@Lucie,
Je moet gewoon aanemen dat Frans na deze trip ook al een "Bobo" is geworden ( of tenminste so voel he zich nu dan )
Groetjes thuis.
= @Frans niet boosworden ja ! Sabar Sabar ! je ben nog in Indonesia -
14 Juni 2010 - 16:44
Carla & Frans De Meijer:
Ene 'r' heeft - bij de verjaardagskaart gemeld dat foto nummer 28 het juiste huis is ...
Nu zijn wij nieuwsgierig: wie is 'r' en is deze informatie te verifiëren door een van de ouwetjes? -
14 Juni 2010 - 17:26
Lucia:
Ah, spannend, een internationaal mysterie... wie is deze R? -
14 Juni 2010 - 17:35
Carla & Frans De Meijer:
Ik vermoed ene Peter R. ... -
14 Juni 2010 - 18:45
Carla:
Oom Ruud, vermoed ik... -
11 September 2010 - 06:14
Djaya Blitar:
Blitar
kijk eens op www.djaya9.eu/indonesia
groeten van een londoh uit blitar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
