Fastboat naar Gili Air

Volgens de planning zouden wij om 08:30 uur worden opgehaald om naar de snelboot gebracht te worden, die ons naar Gili gaat varen. De receptioniste meldt, dat het handiger is als wij gebruik maken van het hoteltransport. En zo zitten wij even later, met onze barang, achterop een open vrachtwagentje (met een déjà vécu aan Cyprus). De rit zelf is niet lang; enkel de steile berg af. Vanuit onze villa konden wij dagelijks de lange rijen op de pier van de snelboten zien. Wij rijden de pier voorbij en stoppen bij het kantoortje van de reder, een straat verderop. Daar is het lang wachten: wij krijgen 10:00 uur als vertrektijd. Om niet 1,5 uur te hoeven wachten in de zon, drinken wij in een warung een 'Bali kopi' (kopi tubruk) en een thee. Onze koffers staan ogenschijnlijk onbeheerd, naast een volgeladen handkar, op straat en wij houden deze dan ook goed in de gaten. Tot wij even niet opletten: koffers weg. De warungvrouw stelt ons gerust: zij zag dat de koffers naar de boot werden gebracht. Wij hopen maar naar de goede boot.
Om 10:15 uur (jam karet) krijgen wij het sein naar de kade te lopen. Met onze handbagage sjokken wij met de groep mee naar de bewuste pier. Hier is het opnieuw wachten; de toeristen in de zon, de verkopers onder de overkapping. Ik ga mooi ook die schaduw in.
Als uiteindelijk alle koffers en extra vracht is ingeladen, kunnen wij aan boord. Een hele toer, over het dak van de kajuit, aan de waterzijde via een trapje de cabine in. Vooral voor rugzaktoeristen en ouderen geen sinecure. De boot, uitgerust met vijf buitenboordmotoren, zit uiteindelijk bomvol. Met een noodgang varen wij de haven van Padangbai uit.

Na 1,5 uur varen komen wij aan bij Gili Trawangan, alleen weten wij dat niet omdat wij door het rumoer niet horen wat door een van de bootwerkers wordt gemeld. Het merendeel van de passagiers pakt hun spullen en verlaat de boot. Carla vraagt na waar wij zijn en op dat moment ontwaar ik ook een bord op de kade.
De boot is voor meer dan de helft leeg, maar stroomt gelijk weer vol met nieuwe passagiers. Zo veel, dat voor enkelen geen zitplaats meer is. Zij gaan maar op het dak zitten. Wij doen vervolgens Gili Meno aan (met hetzelfde uit- en instroomritueel) en tenslotte Gili Air, dat wordt aangekondigd als 'Gili water'. Air is inderdaad water, maar ik denk dat het gros dat niet weet. Zij zullen 'air' eerder de betekenis 'lucht' geven.
Gili betekent overigens 'klein eiland' in Bahasa Sasak, de taal van Lombok waar de Gili-eilanden onder vallen.

'Aangemeerd' op het strand, wordt een houten kist bij de boeg neergezet om passagiers van boord te helpen. Een oudere dame wordt door twee mannen geholpen om van de boot op de kist te stappen. De stap van de kist op het strand doet zij echter zelf, met als gevolg dat zij haar evenwicht verliest en languit in het water valt. Selamat datang di Gili Air!
Ons hotel - Villa Karang - ligt 100 meter vanaf de 'haven'. Het aangeboden transport van onze barang (voor Rp 100.000 / € 6,39) hebben wij dan ook maar afgeslagen. Dus lopen wij met onze (rol)koffers door het zand naar de receptie.

Het hotel bestaat uit een zevental barakjes met in totaal - schat ik - zo'n 25 kamers. Onze kamer is er een uit een rijtje van zes. Net uit een (echte) villa komend, is de leefruimte nu een stuk kleiner (één slaapkamer, één badkamer, géén stoelen), maar het ziet er prima uit.
Inmiddels hebben wij trek gekregen en gaan wij lunchen in het restaurant. Helaas is - net als in Padangbai - juist hetgeen Carla bestelt (dit keer een loempia) niet meer voorradig. Dan maar knoflookbrood, dat wordt aangeprezen als een Frans broodje met knoflook (dat wij weer erg goed kennen uit Spanje). Eenmaal geserveerd blijkt het te gaan om twee sneetjes witbrood met een hele knoflook in stukjes als broodbeleg. Nu weten wij in ieder geval zeker dat wij straks de ruimte hebben bij het zwembad.

Maar eerst lopen wij - met de klok mee - een rondje om het eiland, een wandeling van 1,5 uur. Het stuk waar wij zitten (het zuiden) en het westen is niet echt mooi. Er ligt veel rommel, soms halfverbrand. Ook een weiland met enkele karbouwen is bezaaid met karton en plastic. In het noorden en oosten van het eiland zijn meer leuke bars, restaurantjes (en wittere stranden) te vinden. Ook zien wij onderweg twee ATM's, al hopen wij die niet meer nodig te hebben. Bij een van de strandtentjes gaan wij lesehan met twee verse fruitsapjes en een 'Lombok kopi' (ik gok dat de koffie op het volgende eiland 'Sumbawa kopi' heet).
Onderweg zien wij veel delemans, het standaardvervoersmiddel op Gili Air (er is geen gemotoriseerd verkeer). In deze rijtuigjes wordt van alles vervoerd: vooral toeristen, maar ook locals, cement (er is nog veel 'under construction' op Gili Air) en uiteraard etenswaren.

Na de wandeling zijn onze beide witte broeken behoorlijk zwart geworden en mijn hemd doorweekt.
Tijd voor een verfrissende duik in het zwembad.

N.B.: Wij kunnen op waarbenjij.nu nog maar 13 foto's plaatsen, dus wij houden het beperkt.

Woordenlijst - Daftar kata

air [aer] - water
ATM (Eng.) - 'automated teller machine', geldautomaat
bahasa - taal
Bahasa Sasak - Lombokse taal
barang - bagage
déjà vécu (Fr.) - eerder meegemaakt of beleefd
delman [deleman] - eenspan rijtuig op twee wielen
gili (Sas.) - klein eiland
jam karet [djam karèt] - flexibele tijd (lett.: 'elastieken tijd' )
kerbau [karbouw] - Indische waterbuffel
kopi - koffie
kopi tubruk [kopi toebroek] - Javaanse opschenkkoffie
lesehan - op de grond zitten
selamat datang [slamat datang] - welkom