Gunung Tangkuban Perahu

Wij hebben prima geslapen in Villa Venetys. Als gezegd zijn wij de enige gasten - en dat zullen wij 's avonds ook weer zijn. Dit geeft een gevoel alsof wij de bewoners zijn van de villa, maar dan mèt personeel ...
Het ontbijt is even schrikken: sneetjes witbrood, jam en 'kaas', zoals die in Frankrijk ook verkocht wordt onder de noemer 'fromage Neerlandaise'. Di mana nasi goreng? Kita tidak Belanda?
Het uitzicht 's morgens vanuit de eetkamer en het balkon is geweldig: opkomende zon boven de vulkanen Tangkuban Perahu en Gunung Putri, uitzicht op de peperstruiken en de kampong daarachter ... bagus ya?

De legende van Sankuriang
Om de drukte voor te zijn, vertrekken wij al vroeg naar de Tangkuban Perahu (letterlijk: omgekeerde prauw). Er zit, zoals zo vaak in Indonesië, een legende aan vast. In dit geval de legende van Sankuriang. Pa heeft het hele verhaal vertaald uit het Bahasa: houd je vast.
De vorst Sangraya gaat op jacht en moet urineren. De urine wordt opgedronken door een vrouwtjeszwijn, dat al lang wenste bij de mensen te horen. Zij wordt zwanger van de vorst (!) en baart een heel lief kind: Dayang Sumbi. Als Sumbi groter is streven veel edelen naar haar hand, maar zij wijst iedereen af. Sumbi trekt zich terug op een bergtop, in het gezelschap van een hond (Si Tumang). Tijdens het weven valt een spoel van het weefgetouw en zij zingt uit luiheid: "Wie de spoel opraapt mag met mij trouwen". Het is echter Si Tumang die de spoel opraapt. Zij krijgen een zoon en noemen hem Sangkurian. Sangkurian gaat later ook op jacht, maar laat Si Tumang jagen op Sumbi, zijn moeder. Si Tumang weigert dit en wordt vervolgens door Sangkurian gedood. Daarna snijdt Sangkurian het hart uit zijn vader en geeft dat aan zijn moeder. Die laat het bereiden en eet het vervolgens op. Als zij er achter komt dat het het hart is van haar man, wordt zij zo woedend dat zij met een grote lepel (entong) op zijn hoofd slaat tot hij bloedt. Sangkurian gaat vervolgens rondzwerven; almaar naar het oosten tot hij weer in op de plek komt waar zijn moeder woont. Hij weet niet meer dat die mooie vrouw zijn moeder is en er bloeit een verhouding op tussen die twee, ondanks dat Sumbi haar zoon wel herkent aan zijn littekens. Uiteindelijk vraagt Sangkurian haar ten huwelijk en zij stemt toe mits hij aan een onmogelijke opdracht voldoet: hij moet in één nacht een meer graven met een prauw erin, in de bocht van de rivier Citarum. Sangkurian gaat de uitdaging aan en maakt de prauw uit een boom die in oostelijke richting groeit. Van de stam van de boom maakt hij de Gunung Tanggul en van de takken de Gunung Burangrang. Met de hulp van de god Guriang lukt het hem bijna aan zijn opdracht te voldoen. Zijn moeder bidt echter tot de Allerhoogste god, dat Sangkurian niet in zijn opdracht zal slagen. Zij laat stukjes witte weefsels naar het oosten waaien. Sangkurian wordt hierop zo boos dat hij de dam in de Sanghyang Tikoro omverwerpt, de stop uit de rivier Citarum trekt en deze in oostelijke richting gooit: dit wordt de Gunung Manglayang. Het water van het Bandungmeer zakt weg. De prauw waar hij zo hard aan heeft gewerkt schopt hij in noordelijke richting en wordt getransformeerd in de Gunung Tangkuban Perahu.
Sangkurian blijft op Dayang Sumbi jagen, die plotseling verdwijnt in de de Gunung Putri en verandert in een tak van de jaksi-bloem. Sangkurian is intussen aangekomen op een plek die Ujung genoemd wordt en verdwijnt op bovennatuurlijke wijze in de aarde.
(Helaas hebben wij hier geen foto's van ...)

Gunung Tangkuban Perahu
De weg naar de gunung (berg) is erg mooi, zo tussen de groene bomen en theetuinen, maar vol met gaten.
Wij rijden eerst naar de top van de berg, om vervolgens te voet af te dalen naar twee van de kraters: de kawah Ratu en de kawah Domas. Voordat wij aan de top komen, waarschuwt Sugiyono ons dat, naast de toegang, de gids het nodige kan kosten. Zo'n 25 euro zegt hij, maar dit blijkt 35 euro te zijn. Hoewel wij dit wat duur vinden, kiezen wij toch voor een gids. Met de gids komt een hele colonne mee van 'gecertificeerde verkopers'. Het is wel een gezellige bonte stoet; er wordt onderling een mix gesproken van (voornamelijk) Nederlands, Bahasa Indonesia en Bahasa Sunda.
De gids gidst en wij krijgen beiden drie kompanen mee, die - met name - Pa goed van dienst zijn bij de glibberige klimpartijen op de berg. Mijn bergschoenen bewijzen mij in ieder geval goede diensten. De omgeving is werkelijk adembenemend: een prachtig tropisch bos met soms hele grote bomen. Helaas soms wat mistig. Er schijnen ook apen rond te lopen, maar wij hebben alleen orang hutans gezien; geen orang utans.
Wij zien onder meer fruitbomen, die door de zwavel helemaal zijn zwartgeblakerd. Huizenhoge koningsvarens, waarvan van het hout mooi getekend is. Hier worden uiteraard souvenirs uit gesneden. Ook plantjes die zo gegeten kunnen worden, of gebruikt kunnen worden voor de lalap (salade) met namen als mana rasanya - "waar is de smaak?" - en putah. Verder ook wilde jahé (gember) en citroenhout voor obat nyamuk (tegen insecten).
Er worden veel foto's gemaakt door de begeleiders, onder andere in een door termieten leeggevreten boomstam. Goed voor geijkte toeristenplaatjes.
De kawah Ratu kun je niet in. Die hebben wij uiteraard wel van boven gezien en gefotografeerd. De kawah Domas kun je wel belopen. De zwavelgeur is soms niet te harden, maar de krater is wel heel mooi. In de heetwaterpoelen van 100 graden kunnen eitjes worden gekookt. Pa heeft er een gegeten. De zwavel schijnt een goede uitwerking te hebben op het ei. Pa leeft nog, dus het zal wel.
Anderen nemen een voetenbad in poelen van 30 graden en smeren zich in met de zwavelhoudende modder. Goed voor de huid, katanya. Ook gaten met zwaveldampen. Als je daar sigarettenrook inblaast krijgt het een versterkend effect; met alleen adem niet. Er zijn ook zwavelbloemen (kembang belerang) te zien en van die gelaagde halfedelstenen. Onze kleren zijn inmiddels kletsnat van het sjouwen en de dampen.
De begeleiders zijn uiteraard gewone tukan jual, die via een rouleringssysteem eenmaal per week zo'n gids mogen vergezellen. Op het eind van de tocht hebben zij dan de kans hun waar aan de man te brengen. Pa kon nog wegkomen met zijn "ego sum pauper, nihil habeo". Hij hàd ook geen rooie sen op zak. Ikzelf had, als altijd, meer moeite met het afhouden. Uiteindelijk toch maar wat gekocht voor Carla en Damian. Sudah.
De terugweg, helling op, was vooral voor Pa erg zwaar. Wij hebben regelmatig gepauzeerd om hem op adem te laten komen. Gelukkig waren het 'maar 700' treden, waarbij 'een trede' ruim opgevat moet worden. Door de mist en de dampen was de aarde soms erg glad.
Na de klim kwam een lang stuk dat vlak liep, gemarkeerd door een bamboe pagger, zodat het laatste stuk naar de auto beter ging.
Ondanks de (totale) kosten hebben wij er geen spijt van gehad de G. Tk. Perahu te hebben beklommen. Op naar Ciater voor de lunch.

Ciater Spa Resort
De lunch - hier wèl nasi! - hebben wij genuttigd in een resort met losse huisjes met een nagemaakt gedek (muren gevlochten van bamboe). In het mooie restaurant weer veel en vriendelijke bediening. Kopi tubruk en een uitgebreid buffet. Helaas zitten er in de acar ketimun groene cabe rawits. Dat had ik even niet in de gaten, tot ik er op begon te kauwen ...
We kunnen, als wij willen, ook gratis gebruik maken van het warmwaterzwembad. Het water komt uit de Tangkuban Perahu. Hoewel ik een zwembroek bij mij heb, zijn wij beiden te moe om te zwemmen.

Venetys kembali
Wij kiezen er voor vandaag geen andere plaatsen te bezoeken en de rest van de middag te vertoeven in 'onze' villa. Na het mandiën hebben wij heerlijk - met de schoenen uit - buiten gezeten en geschreven voor het thuisfront.
's Avonds weer lekker gegeten, met als dessert onder meer mango's - die veel lekkerder smaken dan van de Albert Heyn - en salak.
Later zien wij - gelukkig buiten op het balkon - nog een orong-orong en een cicak. Deze staan nu ook op de foto. Veel meer gespuis hebben wij overigens niet gezien, behalve de kacongs buiten, die met veel enthousiasme met stokken en stenen de hond van de buren aan het jennen zijn.

Oh ja, mocht je de legende van Sankuriang een (te) lang verhaal vinden: wacht maar tot wij in Yogya zijn. Dan vertellen wij jullie de hele Ramayana - dat zijn maar zes boeken ...

Tabeh!