Het Diengplateau

Klokslag zeven uur vertrekken wij uit Wonosobo richting het hoofddoel van vandaag: het Diengplateau. Onderweg weer mooie vergezichten, die wij tijdens het rijden wat moeilijk kunnen fotograferen.

Diengplateau
Het Diengplateau ligt op zo'n 2.300 meter hoogte en huist twee vulkanen en 20 kleine kraters. De laatste uitbarsting op dit plateau was acht jaar geleden. Wij gaan er maar van uit dat er vandaag niet nog eentje komt.
Sugiyono zet ons af op een parkeerplaats, waarna wij over een goed verzorgde - en rijk van mooie bomen en planten voorziene - geplaveide route richting de candi's (Hindoestaanse tempels) kunnen lopen. Onderweg zien wij hoe Indonesische collega's van Martin aan het landmeten zijn.

Candi's
Het pad leidt ons eerst naar de fundamenten/ruïne van Dharmashala. Daarna naar het 'kompleks Arjuna', bestaande uit vier - redelijk in tact zijnde - candi's: Arjuna, Srikandi, Punta dewa en Sembadra.
Binnen in elke candi staat een soort altaartje: de yoni. Deze stelt - zo weten de Boeddhisten onder ons - het vrouwelijk geslachtsorgaan voor, met als tegenhanger de lingga. Als er regenwater door de top van de candi naar beneden druppelt en je vangt dit boven de yoni op met je handen, brengt dit geluk. Dat hoorde ik de gids in ieder geval vertellen die een groep toeristen bij zich had, die Pa en ik steeds voor probeerden te blijven, zodat wij de sites steeds een tijdje 'voor onszelf' hadden. Pa heeft úren met zijn handen boven de yoni gestaan ...
Op de volgende plek, weer een paar honderd meter verderop, staat de candi Gatotkaca, eveneens een held uit de Javaanse/hindoestaanse mythologie.

Museum Dieng Kailasa Kala
Vlakbij deze tempel staat het museum Dieng Kailasa Kala. De toegang kostte ons een rib uit het lijf: 2.000 roepiah per persoon, wat neerkomt op totaal 36 eurocent!
Hoewel het museum aan de buitenkant niets bijzonders lijkt - twee gebouwtjes met donkergetint glas - is de collectie alleszins het bekijken waard.
Veel beelden die uit de - zoals jullie zagen lege - candi-nissen zijn gehaald om deze te beschermen tegen weersinvloeden en vandalisme. Ook veel interessante uitleg.
De cultivering is overigens discutabel; er is geen museaal klimaatbeleid. In het eerste gebouw staat de schimmel ook dik op het plafond en is de elektra grotendeels defect.
Het tweede gebouw is beter onderhouden. Hier staan ook de verfijndere beeldhouwwerken, met daarnaast attributen uit de Javaanse cultuur die verder niets met de candi's van doen hebben.

Warung
Weer buitengekomen op de parkeerplaats ziet pa ineens bij een warung - een verkoopstalletje - een 'spanduk' staan met 'rondé' er op, een soort soep met balletjes en djahé. "Hé", zegt hij, "dát heb ik lang niet gegeten!". Dus gaan wij zitten. Pa eet na lange tijd zijn rondé, ik houd het bij kopi tubruk. Sugiyono en de warung-eigenaar kletsen wat af in het Javaans, dat Pa redelijk kan volgen. De warungeigenaar heeft ook goede zin - krijgt waarschijnlijk zelden buitenlanders in zijn standje - en roept "Monggo pinarah!" - "Kom erbij!" - aan de ons aanschouwende lokale voorbijgangers.
Met wat gegniffel zet de verkoper plots wat potten voor onze neus en legt daar de bijbehorende vruchten uit zijn kraam op. In de potten zit syrop buah kemar en caricas-pasta. "Obat for virility", vertaalt Sugi. "One for the men, and one for the woman!" Een soort viagra in een potje dus ...
Wij hebben dat natuurlijk nog lang niet nodig, dus de potten blijven onverkocht.

Krater
Wij vervolgen ons doel naar een van de kraters. Op weg er naar toe ruik ik in de auto al bij vlagen de stinkende sulfur, die automatisch flashbacks genereert aan de Tangkuban Perahu.
De krater - waarvan de naam mij totaal ontschoten is - is een maandlandschap, maar mèt her en der planten en struiken. Verbazingwekkend dat die kunnen groeien in deze onherbergzame atmosfeer. Bijzonder is de pakis, een varensoort, waarvan de blaadjes eetbaar zijn. De jonge blaadjes worden geplukt om te roerbakken met tempé.
Overal waar wij lopen zijn borrelende putjes met kokend water te zien. In het midden ligt een heel grote kolk met kokend water die, om veiligheidsredenen, is afgezet met hekken. Deze kolk is moeilijk te fotograferen, omdat je alleen maar stoom ziet, die ook onze cameralenzen en brillen doen beslaan. Gelukkig kon ik - op afstand en uit de wind - de kolk wel goed filmen.
Het hete water uit deze krater wordt ook gebruikt voor de opwekking van energie. Dit gebeurt een stukje verderop; daar zie je ook enorme buizen door het landschap lopen. Die buizen lopen soms ook langs of bij de weg, met daarop af en toe een plakkaat "Hati hati! Panas": "Pas op: heet". Volgens mij hoef je er maar één keer tegenaan te leunen en je plakt vast.
Ik klim, samen met Sugiyono, verder omhoog naar de top van de krater. Pa blijft beneden, omdat hij zijn enkels al flink belast heeft bij het langdurige staan gisteravond. Vanaf de top even wat mooie shots gemaakt en dan weer terug naar beneden, waarbij de bergschoenen weer goede diensten bewijzen.
Op en rond de krater zijn er weel veel verkopers, waar wij nu - met een prima afhoudende Sugiyono bij de hand - niet veel last van hebben. Een oude vrouw verkoopt brokken zwavelsteen, waarvan je je kan afvragen of zij überhaupt iets verkoopt. De stenen liggen tenslotte her en der voor het oprapen.

Candi Bima en Telaga Warna
Na de afdaling te voet, rijden wij nog langs een wat grotere candi: die van Bima. De is nog redelijk in tact en staat wat eenzaam op een heuveltje.
Wij rijden verder naar Telaga Warna - in het Javaans: Tlogo Warno - dat letterlijk 'het gekleurde meer' betekent. Helaas is er niet genoeg zon voor een optimaal kleureneffect, maar wij kunnen de groenblauwige kleuren wel zien. Pa en ik besluiten een klein stukje langs het meer te lopen, in de bosrijke omgeving. Veel kacongs spelen op en in de bomen, ook in de meterslange takken die boven het water hangen. Eén boom is in een zittende vorm gegroeid, daarop zitten twee kinderen die wel graag op de foto willen. In dezelfde boom, in de horizontale kroon boven het water, zit nog een derde durak verstopt ...

Op weg naar Magelang
Op de weg terug rijden wij opnieuw over een gammele houten brug waar nèt een vrachtauto overheen past. Die rijden hier ook af en aan, gevuld met stenen. De snelheid over het bruggetje is maximaal een kilometer of vijf per uur en elke balk rammelt als je eroverheen rijdt. Gelukkig hebben wij geen last van stress, net als de Indonesiërs in het belachelijk rijdende verkeer.

Rond 2 uur arriveren wij in Magelang. Het is hoog tijd voor de lunch en wij gaan eten in rumah makan Sekar Khedaton, hetgeen 'bloem van de Kraton' betekent. Hiermee wordt de dochter van de sultan aangeduid. Het is een mooi restaurant waar af en toe ook wayang kulit-voorstellingen gegeven worden, zij het zonder gamelan. Voor de liefhebbers: wij aten nasi putih en kip in kangkung met groene en rode Spaanse pepers.

Naast het restaurant ligt een zilversmederij annex sierradenwinkel, Ansor genaamd. Hier krijgen wij uitleg over hoe filigraan zilverwerk wordt gemaakt. Een erg kunstig en tijdrovend karwei.
Op Sugiyono's advies gaan wij in de winkel alleen 'kijken, kijken, niet kopen'. Voor het echte zilverwerk moeten wij in Yogyakarta zijn.
Naast de sieraden is er ook mooi decoratief houtsnijwerk te zien. Niet voor de verkoop, maar wel geschikt om mooie foto's van te maken.

Hotel Saraswati
Hotel Saraswati is super-chique: echt vijf sterren. Voor de deur staat continu een Nissan President geparkeerd, die niet van een van de hotelgasten is, maar vermoedelijk van de eigenaar. Er zijn trouwens ook nauwelijks hotelgasten. Wij tellen er, naast onszelf, slechts twee paar. Het is zó rustig, dat het opnieuw lijkt alsof wij de enige bewoners zijn; nu niet van een villa, maar van een paleis.

Voordat wij gaan eten en douchen, maken wij een kleine wandeling in de wijk rond het hotel. De Borobudur ligt inderdaad op loopafstand en wij nemen dan ook de eerste foto van het goed zichtbare complex.
Tijdens het jalan-jalan lopen wij langs veel mooie, door Pa herkende, bomen. Een bewaker legt uit hoe deze heten (Pa lupah, ja): zoals de majapahit en de banyan-boom (de boom waaronder Boeddha zijn grote ingeving kreeg).
Na het 'mandiën' hebben wij nog tijd om te gaan schrijven. Het hotel heeft gratis wifi, dus het uploaden van de teksten en de foto's van de jaran kepang-dans gaat sneller als met de dongle en nu ook zonder 'hikken'. Wij hebben weer lekker gegeten in het restaurant (sateh en sayur lodeh) en gaan om 11 uur naar bed.
Morgenochtend staan wij om 6 uur op voor de Borobudur, want wij willen ook hier de grote groepen met toeristen voor zijn.