Malang en Sidoarjo
Door: Han de Meijer
Blijf op de hoogte en volg Carla & Frans
14 Juni 2010 | Indonesië, Surabaya
Het eerste wat Frans doet is de verjaardagswens verzenden; bellen komt straks wel, want het is twee uur 's nacht in 't Harde.
Malang
Over de weg naar Malang is weinig te vertellen. Tussen de bewoonde gebieden zijn er telkens mooie kijkjes op de uitbundige bloeiende natuur, maar die hebben wij al vaker geroemd.
In Malang zien wij veel vooroorlogse huizen die in het algemeen redelijk tot goed zijn onderhouden. Een hele mooi laan is de Idjen Boulevard. Keurig onderhouden groen met palmbomen er langs. Het is wel een druk bereden weg. Aan het eind er van stopt Sugiyono bij de kathedraal en Frans gaat aan de wandel om foto's te maken van markante gebouwen in de nabijheid.
Dan rijden wij naar Toko Oen.
Toko Oen
Leuk zo'n ouderwetse eetgelegenheid met zijn dito meubilair. Bij de koffie eten wij apem - die hier telono heet - en zowel gestoomde als een geroosterde lemper. De apem doet mij denken aan mijn namiddagen na het middagslaapje en de lempers zijn gewoon verrukkelijk: goed gevuld en je proeft de smaak van het pisangblad.
Wat leuke details van deze koloniale toko: op de menukaart wordt 'chicken steak' vertaald met 'kippen stuk' in analogie van 'beef steak' = 'biefstuk'. Per consequentie wordt 'prawn steak' natuurlijk 'garnalen stuk'. Het pissoir moet je niet doorspoelen door een druk op een knop, maar door het overhalen van een handel. In een hoek staat een Philips buizenradio te pronken uit het begin van de jaren '60 - mèt nagalm. Precies eenzelfde exemplaar als Frans nog heeft.
Wandelen door Malang
Vanaf Toko Oen maken wij een wandelingetje door de Pasar Burung - de 'vogeltjesmarkt'. Best zielig al die beesten in die kleine kooien en met al die hitte. Behalve vogels zijn er ook konijnen, muizen, krekels, jonge hondjes en zelfs een fret te koop.
Wij zien vervolgens het vooroorlogse gemeentehuis - nog steeds in dezelfde functie - en lopen even een oud hotel in: 'Splendid Inn'. Sugiyono kent de jaga dus wij kunnen een blik in het hotel werpen.
Ergens zien wij een notariskantoor waar in een Nederlandse confrater hooguit zijn tuingereedschap wil opbergen.
Candi Singhasari
Wij verlaten Malang nu en zullen stoppen bij een van de oudste candi's: Singhasari. Hier staat maar één tempel, zonder beeld er in. Ook de reliëfpanelen zijn er niet meer. Op twee beelden na staat alles in Leiden; hoe zou dat nou komen?
Wij zijn er gauw uitgekeken en op dit uur ook de enige bezoekers. In een hoeksteen staat nog gegraveerd: 'Restauratie o.d. 1937'.
Arca Dwarapala
Een stukje verderop weet Sugiyono nog twee reuzenkala's te staan: de Arca Dwarapala. Het zijn inderdaad reuzen van een meter of vier hoog. Hoe met deze kolossen uit een stuk, vroeger hierheen heeft gekregen is ons een raadsel.
Waroeng Bamboo
Dichter bij Surabaya komend, wordt het veel drukker op de weg. Iets voor Sidoarjo, in het plaatsje Kepulungan, stoppen wij voor de lunch in 'Waroeng Bamboo'; een zeer simpele eetgelegenheid. Bij onze aankomst stapt juist een hele groep mensen in twee gereedstaande toerbussen.
Frans bestelt saté daging en ik lontong 'cap go mè'. Best lekker, al is het geen haute cuisine.
Sidoarjo
Sidoarjo is een troosteloze bedoening. Een heel slechte weg, opvliegende stofwolken en krotten waar je maar kijkt. Sugiyono wijst ons op resten van een viaduct en andere trieste overblijfselen.
Bij een hoge dijk stoppen wij om een blik te werpen op de enorme modderzee. Eerst helpt Sugiyono ons om de razend drukke weg over te steken. Daarna moet er betaald worden om via een krikkemikkige trap van stukken bamboe boven op de dijk te klimmen.
Wat wij zien is deprimerend: een enorme modderpoel met in de verte nog stoomwolken. En niet fris ruikend, om het eufemistisch te zeggen. Er moeten complete dorpen onder deze brij liggen, plus nog wat 'gewone mensen' sinds de ramp in 2006. En de bazen van Lapindo weten nog steeds niet of zij zich hierover schuldig moeten voelen.
Even voorbij deze miserabele plek begint de jalan tol. Er kan dus vaart gezet worden en niet lang daarna wij Surabaya binnen.
Surabaya
Kebun Binatang, Wonokromo, Darmo ziekenhuis, Maria Zusterschool, Simpang, Tunjungan ...
Een weerzien na 53 jaar, al vind ik nauwelijks herkenningspunten.
Het Majapahit Hotel is super de luxe. Wij krijgen kamer 51, vlak naast de 'presidential suite'. De hotelleiding móet zich vast vergist hebben ...
Uiteraard is het hotel voorzien van alle faciliteiten: zwembad, massagesalon, et cetera en ook een musholla. Ons toilet heeft een automatische billensproeier. Dat scheelt handen wassen ...
Met Sugiyono spreken wij morgen af om half tien en wij zullen dan zeggen welke delen van Surabaya wij willen bezoeken.
Nadat wij ons hebben opgeknapt maken wij een korte avondwandeling. A om geld te pinnen en B om te kijken wat er over is van Embong Malang nummer 8 - de oude woning van tante Dé.
Wij zagen op weg naar het hotel een echte Rabobank, maar geld geven: ho maar. Bij een ATM, op de hoek van Embong Malang, lukt het wel.
Overal staan hoge gebouwen. Sommige netjes, vele vervallen. Desgevraagd moeten hier achter nog huizen van tempo dulu staan. Maar wij vinden het niet erg aanlokkelijk om 's avond in deze gribus te duiken. Dé moet het helaas doen met alleen de herinneringen.
Frans en ik gaan in het hotellounge werken aan het verslag en deze keer gaat alles van een leien dakje, ondanks de voetbalwedstrijd op TV en het rumoerige kijkvolk. Wij eindigen zelfs met de verslaglegging van vandaag en zijn dus helemaal 'bij'. Desondanks is het al 15 juni geworden als wij in bed stappen.
Malang
Over de weg naar Malang is weinig te vertellen. Tussen de bewoonde gebieden zijn er telkens mooie kijkjes op de uitbundige bloeiende natuur, maar die hebben wij al vaker geroemd.
In Malang zien wij veel vooroorlogse huizen die in het algemeen redelijk tot goed zijn onderhouden. Een hele mooi laan is de Idjen Boulevard. Keurig onderhouden groen met palmbomen er langs. Het is wel een druk bereden weg. Aan het eind er van stopt Sugiyono bij de kathedraal en Frans gaat aan de wandel om foto's te maken van markante gebouwen in de nabijheid.
Dan rijden wij naar Toko Oen.
Toko Oen
Leuk zo'n ouderwetse eetgelegenheid met zijn dito meubilair. Bij de koffie eten wij apem - die hier telono heet - en zowel gestoomde als een geroosterde lemper. De apem doet mij denken aan mijn namiddagen na het middagslaapje en de lempers zijn gewoon verrukkelijk: goed gevuld en je proeft de smaak van het pisangblad.
Wat leuke details van deze koloniale toko: op de menukaart wordt 'chicken steak' vertaald met 'kippen stuk' in analogie van 'beef steak' = 'biefstuk'. Per consequentie wordt 'prawn steak' natuurlijk 'garnalen stuk'. Het pissoir moet je niet doorspoelen door een druk op een knop, maar door het overhalen van een handel. In een hoek staat een Philips buizenradio te pronken uit het begin van de jaren '60 - mèt nagalm. Precies eenzelfde exemplaar als Frans nog heeft.
Wandelen door Malang
Vanaf Toko Oen maken wij een wandelingetje door de Pasar Burung - de 'vogeltjesmarkt'. Best zielig al die beesten in die kleine kooien en met al die hitte. Behalve vogels zijn er ook konijnen, muizen, krekels, jonge hondjes en zelfs een fret te koop.
Wij zien vervolgens het vooroorlogse gemeentehuis - nog steeds in dezelfde functie - en lopen even een oud hotel in: 'Splendid Inn'. Sugiyono kent de jaga dus wij kunnen een blik in het hotel werpen.
Ergens zien wij een notariskantoor waar in een Nederlandse confrater hooguit zijn tuingereedschap wil opbergen.
Candi Singhasari
Wij verlaten Malang nu en zullen stoppen bij een van de oudste candi's: Singhasari. Hier staat maar één tempel, zonder beeld er in. Ook de reliëfpanelen zijn er niet meer. Op twee beelden na staat alles in Leiden; hoe zou dat nou komen?
Wij zijn er gauw uitgekeken en op dit uur ook de enige bezoekers. In een hoeksteen staat nog gegraveerd: 'Restauratie o.d. 1937'.
Arca Dwarapala
Een stukje verderop weet Sugiyono nog twee reuzenkala's te staan: de Arca Dwarapala. Het zijn inderdaad reuzen van een meter of vier hoog. Hoe met deze kolossen uit een stuk, vroeger hierheen heeft gekregen is ons een raadsel.
Waroeng Bamboo
Dichter bij Surabaya komend, wordt het veel drukker op de weg. Iets voor Sidoarjo, in het plaatsje Kepulungan, stoppen wij voor de lunch in 'Waroeng Bamboo'; een zeer simpele eetgelegenheid. Bij onze aankomst stapt juist een hele groep mensen in twee gereedstaande toerbussen.
Frans bestelt saté daging en ik lontong 'cap go mè'. Best lekker, al is het geen haute cuisine.
Sidoarjo
Sidoarjo is een troosteloze bedoening. Een heel slechte weg, opvliegende stofwolken en krotten waar je maar kijkt. Sugiyono wijst ons op resten van een viaduct en andere trieste overblijfselen.
Bij een hoge dijk stoppen wij om een blik te werpen op de enorme modderzee. Eerst helpt Sugiyono ons om de razend drukke weg over te steken. Daarna moet er betaald worden om via een krikkemikkige trap van stukken bamboe boven op de dijk te klimmen.
Wat wij zien is deprimerend: een enorme modderpoel met in de verte nog stoomwolken. En niet fris ruikend, om het eufemistisch te zeggen. Er moeten complete dorpen onder deze brij liggen, plus nog wat 'gewone mensen' sinds de ramp in 2006. En de bazen van Lapindo weten nog steeds niet of zij zich hierover schuldig moeten voelen.
Even voorbij deze miserabele plek begint de jalan tol. Er kan dus vaart gezet worden en niet lang daarna wij Surabaya binnen.
Surabaya
Kebun Binatang, Wonokromo, Darmo ziekenhuis, Maria Zusterschool, Simpang, Tunjungan ...
Een weerzien na 53 jaar, al vind ik nauwelijks herkenningspunten.
Het Majapahit Hotel is super de luxe. Wij krijgen kamer 51, vlak naast de 'presidential suite'. De hotelleiding móet zich vast vergist hebben ...
Uiteraard is het hotel voorzien van alle faciliteiten: zwembad, massagesalon, et cetera en ook een musholla. Ons toilet heeft een automatische billensproeier. Dat scheelt handen wassen ...
Met Sugiyono spreken wij morgen af om half tien en wij zullen dan zeggen welke delen van Surabaya wij willen bezoeken.
Nadat wij ons hebben opgeknapt maken wij een korte avondwandeling. A om geld te pinnen en B om te kijken wat er over is van Embong Malang nummer 8 - de oude woning van tante Dé.
Wij zagen op weg naar het hotel een echte Rabobank, maar geld geven: ho maar. Bij een ATM, op de hoek van Embong Malang, lukt het wel.
Overal staan hoge gebouwen. Sommige netjes, vele vervallen. Desgevraagd moeten hier achter nog huizen van tempo dulu staan. Maar wij vinden het niet erg aanlokkelijk om 's avond in deze gribus te duiken. Dé moet het helaas doen met alleen de herinneringen.
Frans en ik gaan in het hotellounge werken aan het verslag en deze keer gaat alles van een leien dakje, ondanks de voetbalwedstrijd op TV en het rumoerige kijkvolk. Wij eindigen zelfs met de verslaglegging van vandaag en zijn dus helemaal 'bij'. Desondanks is het al 15 juni geworden als wij in bed stappen.
-
15 Juni 2010 - 16:10
Carla:
Oh, nu weet ik wat het cadeautje is. Je hebt een jong hondje voor me gekocht op de vogeltjesmarkt, leuk hoor! :-) -
15 Juni 2010 - 23:05
Frans:
@Carla: Ehh, het is een doosje krekels geworden ... Ook goed? -
16 Juni 2010 - 03:42
Bas @ Jakarta:
De Arca op foto 2010061433 staat me wel erg bekendvoor.
Is dit niet Erlangga de Koning van Kediri ? of Batara Shiwa misschien ? maar wel zonder dikke buik. -
16 Juni 2010 - 04:58
Carla:
@Frans: Voor als je honger krijgt onderweg? Doe dan toch maar een aapje. :-) -
16 Juni 2010 - 09:15
Bas:
@Frans; Krekels, lang niet meer gehad ;)
Lijkt mij best wel heftig om na 53 jaar weer in Surabaya te zijn, ook al herken je veel dingen niet meer. -
16 Juni 2010 - 13:43
Frans:
@Bas-JKt: LOL! Misschien is het wel de jaga van de kamar kecil ...
@Carla: honger en krekels? Nou nee, dank je.
En Damian is toch al aapje genoeg?
@Bas: zie hierboven.
Over Surabaya: wat ècht heftig is, is oversteken daar!! Zesbaans, met facultatieve strepen, zebrapaden zijn er voor de gein; verkeerslichten en -agenten worden straal genegeerd ... -
25 Juni 2010 - 09:36
Peter:
Ja, 53 jaar is lang, ik ga september a.s. naar Surabaya, voor mij is het 56 jaar geleden dat ik op Java geweest ben, dus zal ik ook wel niets meer herkennen. Ben wel benieuwd, want ik heb gewoond in Tjisedanestraat, Sumatrastraat en Niasstraat. Is het echt gevaarlijk en zo druk met oversteken Frans? Nou ik zie wel. -
27 Juni 2010 - 10:43
Frans:
Ja, dat oversteken is ècht een ramp. Maar er zijn altijd wel behulpzame mensen in de buurt.
P.S.: Ik ken heel veel Peters ... Bent u Dhr. Holsbergen? -
25 September 2017 - 11:34
Demmy Van Raan:
hallo ik ben op 9-1-1950 geb inde niasstraat nr weet ik niet ,mijn vraag is wie kan er mij wat over vertellen ,ik weet nog wel dat mijnoma haar naam van slee was, het huis staat er nog steeds, bvd gr demmy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
