Argo Anggrek Sba-Jkt

Volgens plan stappen wij om vijf uur het bed uit, zodat wij ons op ons gemak kunnen voorbereiden op ons vertrek. Na het nasi goreng ontbijt en het uitchecken is er nog even tijd om de laatste foto's te nemen van het hotelinterieur - ook van de oude prenten die er hangen - voordat Sugiyono om zeven uur komt voorrijden.

Stasiun Pasar Turi
Langs Embong Malang en Blauran zijn wij snel in station Pasar Turi, waar wij nog wel drie kwartier moeten wachten. Het afscheid nemen van Sugiyono is hartelijk en de bedankjes over en weer zijn welgemeend. Wij zullen Antarin te zijner tijd een hele goede beoordeling over hem sturen. Jammer, dat zijn Engels niet zo goed is, want hij zou een uitstekende touringguide zijn met zijn kennis over het land en zijn vele gebruiken.
Het wachten is overigens niet onaangenaam in een 'ruang tunggu eksekutif', met gemakkelijke stoelen en airconditioning, en de mogelijkheid gebruik te maken van massagestoelen en/of 'pijat refleksi' voor de voeten.
De kruier vraagt voor zijn werk het 'enorme bedrag' van Rp. 300.000, maar dat is inclusief het brengen en inladen van de barang in de coupé.
Alleen met de dikke en grote koffer van Frans is het passen en meten om de grote koffer bovenin het rek te krijgen.

De 'kelas eksekutif'
Onze gereserveerde plaatsen zijn stoelen 7C en 7D in treinstel 5. Best wel gemakkelijke stoelen met een klaptafeltje - verborgen in de armleuning - dat gebaseerd is op de Indonesische lichaamsmaten. Wij moeten onze buiken intrekken als wij het tafeltje willen gebruiken.
De coupé is, om het in één woord te zeggen, sjofel. Veel gebarsten ruiten en sommige mat van het vuil. Achter ons blijken er 'eksekutif'-treinstellen te zijn die duidelijk nieuwer en netter zijn; wij hebben dus gewoon pech gehad.
Er komt elke keer een karretje langs met wat te eten en te drinken. Na elkaar: koffie of thee, 'Hollandse hap' met zakje sambal, frisdrank, en nasi goreng zònder zakje sambal. Eerst dachten wij dat alles in de prijs was inbegrepen, maar achteraf komt de enorme rekening van, omgerekend, € 12,50 voor alles ...
Voor in de coupé is een TV-scherm: gelukkig erg op zijn retour. Vaag groen beeld en vooral nauwelijks hoorbaar. Er is wel een 220V-stopcontact voor elke zitplaats; erg handig! Terwijl Frans zich bezig houdt met de foto's op de laptop en ik met de schrijverij, genieten wij tussendoor van het mooie landschap waar wij geen genoeg van krijgen.

Eerste deel van de rit
Met een tussenstop om 08:15 uur in Kundangen - er lagen zeker palmblaadjes op de rails - zijn wij om 09:30 uur in Bojonegoro en om 10:10 uur in Cepu, op de grens van oost- en midden-Java.
Iets over twaalven stopt de Argo Anggrek in Semarang, waar Frans even de trein uitstapt om een foto te maken van het ouderwets gebleven perron.
Bijna vergeten: kopers die hun waar aanprijzen als de trein ergens stilstaat. Onder andere wingko babat, de jajanan chas - de originele lekkernij van Semarang. Het weer is buiten nogal betrokken; bijna heiig.

Sanitair
De WC is heel primitief: haakje op de deur in plaats van draaiknop en niet doortrekken maar spoelen met een cebok-douche. Gelukkig voor ons hoeven wij niet te zitten ...
De toiletten worden wel regelmatig 'schoongemaakt' tijdens de reis.

Tweede deel van de rit
Roken mag niet in het zitgedeelte van de 'kelas eksekutif', wel in de restauratiewagon of in de 'kelas ekonomi' c.q. 'kelas kambing'. Frans maakt vanuit de eetwagon enkele foto's waarop de Java Zee te zien is. In de wagon worden snoeiharde karaoke-VCD's gedraaid en er wordt gekookt in de kombuis. Wij zijn nu vlak bij Pekalongan en zijn al tweederde van midden-Java voorbij, super tevreden dat wij voor trein- in plaats van een vliegreis hebben gekozen. Het geeft een extra dimensie aan het afscheid nemen van dit mooie land. De voor deze reis opgeladen iPod en de van het hotel gekregen Jakarta Pos blijven in de tas.

Een ongeluk
Om 13:50 uur Pekalongan en om 14:15 uur Pemalang. Frans heeft intussen de foto's genummerd en ondertiteld en ik ben met het verslag bij tot op de minuut.
Om 14:45 uur stoppen wij plotseling op 'stasiun Sawah', midden in de rijstvelden dus. De oorzaak blijkt een aanrijding te zijn met een taxi, ... triest. Wij hebben niet eens wat gemerkt van een botsing. Vele nieuwsgierigen stappen uit de trein en ook bij de spoorwegovergang ziet het zwart van de mensen.
De trein toetert overigens voor elke spoorwegovergang, die hier in de meeste gevallen niet voorzien is van slagbomen of knipperlichten. De veiligheid in de trein laat ook te wensen over: tijdens het rijden kunnen de buitendeuren gewoon geopend worden. In veel gevallen staan zij dan ook open, al of niet met rokende passagiers en personeel op het balkon.

Laatste deel van de rit
Na 25 minuten gaat de trein verder en stopt om 15:15 uur in Larangan en om 16:25 uur in Ceribon.
Het heeft intussen wel wat geregend en wij zijn benieuwd hoeveel vertraging de trein uiteindelijk zal hebben. Bas kunnen wij helaas niet bellen; de steward verwacht dat wij een uur te laat in Jakarta zullen arriveren.
De volgende stop is Jatinegara; vroeger Meester Cornelis genoemd. Na dit station pulken wij onze barang uit het bagagerek - daar gaan onze ruggen - en gaan alvast in het halletje staan, zodat wij gelijk de trein kunnen verlaten als deze in Jakarta Gambir aankomt.
De trein komt uiteindelijk om 19:25 uur binnen; anderhalf uur later dan gepland.

Jakarta kembali
Wij slaan alle aanbiedingen van toestromende kruiers en taxichauffeurs af en lopen richting centrale hal. Daar komt Bas ons verwelkomen.
Na buiten nog een laatste sigaret te hebben gerookt, stappen wij bij Bas in de auto. De hoeveelheid bagage past er net in - dat belooft nog wat voor het vliegtuig - dus morgen komt Bas ons ophalen met zijn busje. Of Franz, want Bas voelt zich niet helemaal lekker.
Desondanks heeft hij toch maar mooi anderhalf uur op ons gewacht in de stationshal. Terima kasih banyak, Bas!

Hotel Borobudur
Na het inchecken zijn wij gelijk naar de lobby gegaan voor een - overigens dure - kop koffie met jajanan. Als wij daar vandaan Bas willen bellen om ons kamernummer door te geven, blijkt dat niet eens te kunnen. Wij moeten hiervoor naar het 'business centre' op de derde verdieping. Vreemde gang van zaken.
Maar goed, aldaar aangekomen kunnen wij gelijk onze boarding passen uit laten printen zodat wij morgen op het vliegveld niet in een lange rij hoeven te staan. Dat telefoontje en die vier velletjes zijn natuurlijk ook niet gratis. Evenmin als de wifi-verbinding. Hoewel razendsnel, kost deze het nodige: $15! En dat, terwijl wij bij de vorige grote hotels niets hoefden te betalen voor de wifi-verbinding. Maar ja, wij kunnen jullie ook niet verstoken laten van onze belevenissen.

Laatste bericht uit Indonesië
Morgenochtend haalt Bas ons om negen uur op, om naar Sunter te gaan. Daar nemen wij dan uitgebreid afscheid van de familie.
Ons vliegtuig vertrekt om 18:15 uur lokale tijd en wij komen - Deo volente - om 6:35 uur CET aan op Schiphol, waar Carla ons - hopelijk - komt ophalen. Anders moeten wij liften ...
Het allerlaatste verslag - dat van morgen dus - wordt opgeladen vanuit Nederland.
Een allerlaatste groet dus vanuit Indonesië aan iedereen. Vanaf morgen spreken wij weer ABN.

Tabeh, Han & Frans