Van midden- naar oost-Java

Deze morgen geen gillende muezzin gehoord; we hebben beiden - als alle nachten overigens - kort maar heel vast geslapen. Het raam van onze luxe hotelkamer kijkt uit op een rommelige steeg met schamele huizen. Ook weer een contrast.
Het hotel heeft een mooi begroeid voorplein, waarbij alle bomen voorzien zijn van een naambordje.
Volgens Sugiyono heeft de eigenaar - een hoogleraar - innige relaties met de familie Suharto. Dit is ook wel te zien aan zijn grote foto bij de receptie waarop hij, volgehangen met grootkruisen en andere onderscheidingen, gewichtig voor zich uit kijkt. Wij dachten daarom eerst dat het de susuhunan was.

Vertrek uit Surakarta
Bij het vertrek schudden wij nog even de handen van een vader en oudste zoon die op rootsreis zijn door Java (hmm, bekend verhaal). De heer Kalff is geboren in Cimahi en nooit meer terug geweest. Zij hebben de reis ook geboekt via Antarin, overigens. Hun chauffeur, die behoorlijk Nederlands spreekt, is een oudere collega van Sugiyono.
Bij het verlaten van de stadsgrens passeren wij de Bengawan Solo. Best een flinke stroom, maar aan te nemen is: 'akhirnya ke laut ...'.
Wij hebben beiden moeite onze ogen open te houden tijdens de rit door, voornamelijk, stedelijk gebied en nemen ons, opnieuw, voor het vanavond niet zo laat te maken. Wij passeren de oude Pasar Gedé, trekpleister voor toeristen. Wij zien dan ook veel Nederlanders, herkenbaar aan de korte broeken en teveel bloot.
Leuk om te zien: twee schooljongetjes die zomaar in een open pick-up springen en een stukje meeliften. Even later springen zij er weer uit; het mag allemaal van de chauffeur.
Sugiyono wijst ons op de vele mini-cultures langs de weg: rambutan, siwalan, zoethout en - wat hoger op de berg - kruidnagelbomen (cengkeh). Op matjes, gewoon langs de rijweg, liggen de knoppen te drogen. Pa neemt, behalve een foto, ook een paar kruidnagels mee: dat mag van 'de baas'. De natuur, zowel van dichtbij als veraf, is overdonderend mooi. Maar meer om te beleven en te ondergaan, dan om vast te leggen. De bergtoppen van de Lawu zijn nauwelijks te zien achter de wolken.

Candi Sukuh
Wij stoppen bij Candi Sukuh - de 'sex'-tempel - in de kabupaten Karangan. De toegang is 10.000 roepiah, bijna één euro per persoon. Op deze plek, in the middle of nowhere, staat toch een flinke pendopo. Goed onderhouden en met fraai gedecoreerde pilaren.
Candi Sukuh is een 'makkie' voor archeologen-fotografen als wij zijn. Alles is gemakkelijk te bereiken; alleen een beetje uitkijken op de gladde, bemoste stenen. Met de erotiek valt het hier nogal mee. Voor Nederlanders van nu is het van Jip-en-Janneke niveau.
Een beeld van een masturberende man zonder hoofd, nodigt als het ware uit tot het maken van 'ahum'-shots.
Er is overigens nog een beeld van een vrouw 'aan het werk' onder dezelfde arbeidsomstandigheden.
Het complex ligt in een goed onderhouden parkje, met onder meer kerststerren. Het uitzicht vanaf het complex naar het dal beneden is overigens ook ontzettend mooi.

Air terjun Tawangmangu
Wij gaan nog een stukje verder en rijden op en af over vrij slechte wegen tot wij bij de entree van de Tawangmangu-waterval komen. Een goed aangelegde flagstone-trap leidt naar beneden, waar wij de vrij smalle waterval goed kunnen bekijken en fotograferen. Nu alleen weer omhoog en wij zijn van de afdaling al zo bezweet, ... Maar goed, wij doen pelan-pelan, langs een andere route en gelukkig met hier en daar rusthuisjes. Terwijl wij in één ervan uithijgen, begint het te regenen en niet te zuinig ook. Het gebied zit vol apen - monyets - en het is grappig om te zien welke lenige capriolen zij uithalen. Het wachten tot de regen stopt en het slaaptekort maakt dat wij beiden wegsuffen ...
Tegen de tijd dat wij wakker worden is de regen voorbij en blijkt bovendien dat wij al zo goed als bij de uitgang zijn. Op een bordje staat dat er 1.225 treden zijn beklommen.

Naar de grens van Jawa Timur
Wij snakken nu naar een kop koffie, die wij kopen bij een van de vele warungs langs de weg: echte kopi tubruk, in een hoog glas met een plastic dekseltje er op. Wij eten er wat gedraaide kerupuk bij: c'est la vie réelle.
Wij gaan nu helling af en passeren via een puncak-pas de grens tussen midden- en oost-Java. Een enorm dikke mist ontneemt bijna het zicht. Wij krijgen gelukkig een tweebaansweg zónder gaten er in. "Pas aangelegd", zegt Sugiyono. Dit gaat zo door tot Sarangan.

'Grand' Hotel Sarangan
Ons Grand Hotel Sarangan wordt weer een verrassing. Peter Moerbeek van Antarin zei al, dat je van dat 'Grand' geen hoge verwachtingen moet hebben. Wij blijken weer de enige gasten voor vannacht te zijn. Ons hotel is gebouwd in 1956. Inchecken hoeft niet eens en wij krijgen een van de vijftigerjarenkamers: nummer 11 in een paviljoentje. In de huiskamer staat een heuse haard met een waarschuwingsbordje voor brandgevaar. In de badruimte staat een echte mandi-bak met ernaast nog een kleiner exemplaar voor de cebok, compleet met gayung. Als enige concessie aan de 'moderne tijd' is er een douche aan een slang en er hangt een rolletje WC-papier.
De rest van de inrichting is navenant: een oude kast en ander sjofel meubilair.
Anderzijds kijken wij vanaf onze voorgalerij uit op het Meer van Sarangan, met diep beneden andere hotels en watersportende gasten.

Nog iets leuks: terwijl wij aan het rondkijken zijn in onze tuin hoort Pa getik in een plastic vuilnisemmer die in de boom is gehangen. Er zit een vogelnest met drie jongen er in. De vader- of moedervogel zit luid te schreeuwen tussen de bladeren. Sugiyono zegt dat het een pentèt is. Al schrijvend/luierend/verrekijkend volgen wij de ouders in hun doen en laten.

De 68 jaar oude hotelbaas - iedereen spreekt daar overigens alleen Bahasa - vraagt hoe laat en wat wij vanavond willen eten. Wij kiezen voor half zeven en saté ayam en -daging en tongseng daging als groentehap. Plus nasi putih natuurlijk.
De temperatuur is aangenaam: niet drukkend. Na een paar uurtjes is het op onze voorgalerij - met trui aan en blote voeten - gewoon lekker. En heerlijk stil. Alleen wat geluiden van op blote voeten voetballende jongens in het dal en de muezzin op de bidtijden.
Morgen moet de zonsopgang spectaculair zijn hier. Dat is dan wel om zes uur - of eerder.

De telefoon- en internetverbinding op deze locatie is een ramp. Wel vreemd dat er nauwelijks of totaal geen ontvangst is, ondanks de vier zichtbare telecommasten in het dal. Wij doen een poging de 60 verkleinde foto's van de vorige dag op Waarbenjij te plaatsen, maar na één foto is het voorgoed 'einde verhaal'. Ook de e-mailverbindingen, zowel van deMeijer.com als via Hotmail, worden steeds voortijdig verbroken. Sudah laat maar.

Een satéverkoper uit het dorp komt langs en probeert ons zijn waar te verslijten. Wij kunnen ons eventueel ook laten pi(d)jitten. Ondanks dat wij aangeven van zijn diensten geen gebruik te zullen maken, blijft de man gewoon staan. Na een kwartiertje negeren, druipt hij teleurgesteld af.

Half zeven - wij hebben al spijt dat wij geen vroeger tijdstip hadden gekozen - staat onze tafel gedekt in een grote ruimte. Ook jaren vijftig-stijl: rotan kamerschermen, metalen opklapstoeltjes en op de muur geverfde batikversiering. Niets van waarde, maar leuk als reisje terug in de tijd. Het avondmaal zelf is 10+, vooral met een glas Bintang bier d'r bij.

Met zo'n rottige internetverbinding besluiten wij de verslagen van gisteren èn eergisteren off line verzendklaar te maken. Hopelijk is de verbinding morgen, in Blitar, beter en kan de achterstand worden weggewerkt.

Uit de douche komt geen warm water en wij zullen morgen noodgedwongen ongeschoren en kèpèt van hier vertrekken.
Half twaalf naar bed en morgen nasi goreng als ontbijt afgesproken om 07:30. Vertrek gepland om acht uur.