Een verrassing: Jaran kepang op de alun-alun
Door: Frans de Meijer
Blijf op de hoogte en volg Carla & Frans
05 Juni 2010 | Indonesië, Wonosobo
Nadat wij aan 'onze plicht' hebben voldaan, het schrijven van de reisverhalen voor thuis en Waarbenjij, genieten wij nog even van een spelend gamelanorkest in de foyer van ons hotel. Dan gaat de telefoon ...
Sugiyono vraagt ons waar wij nu zijn, want er is een spektakel op komst op de alun-alun: èchte gamelan met èchte jaran kepang-dansers.
Het is 10 voor 7 en de voorstelling zal om 7 uur starten en maar een uur duren.
Er staat een grote tent op het plein, waar duidelijk notabelen moeten komen te zitten. Het plein loopt langzaam vol met bewoners van Wonosobo. Wij zijn de enige twee 'kolonialen' op de alun-alun, hetgeen bij de kinderen lachende dan wel schichtige gezichten geeft.
Dat het een lokaal feest betreft blijkt wel uit de organisatie. Men is druk doende met het leggen van kleedjes op de tafeltjes op het podium, deze weer opnieuw recht te leggen, cadeautjes en drinken neer te zetten, en wat dies meer zij.
De notabelen laten zich echter nog niet zien. Het wordt al gauw half 8. De band - op een podium verderop - laat hun synthesizer automatisch MP3-tjes afspelen. Dat begint nog hoopvol met "Soldier of fortune" van Whitesnake, maar daarna komen alleen maar popdeuntjes à la Maria Carey. Het wordt 8 uur. Rond 10 over acht komen mensen in wat nettere pakken aansloffen. Alles pelan-pelan. Zij worden met veel handengeschud verwelkomd en met een tasje Djarum Super - de keretekfabrikant sponsort het feest - naar hun plaats gewezen. Op het allerlaatst komen de hogere ambtenaren, voorafgegaan door hun eigen politie, die met norse blik het publiek aan de kant dirigeert. Ook wij, al geeft een van de notabelen Pa ook een hand omdat hij waarschijnlijk denkt dat er een speciale delegatie uit Negeri Belanda is overgevlogen.
Als iedereen zit begint een waar spektakel, dat het wachten uiteindelijk meer dan waard blijkt te zijn. Op de klanken van de gamelan en een inleiding in het Kromo - hoog-Javaans - waar wij hoegenaamd niets van verstaan, springen de dansers in de houding. Een van de dansers neemt in lotushouding plaats bij een altaartje met aangestoken wierook. De andere dansers springen sierlijk daaromheen met in hun handen een jaran kepang - een plat paard gemaakt van bamboemat.
De dansbewegingen zijn wat lastig te beschrijven, laat staan te fotograferen. Ik was vergeten de videocamera mee te nemen, maar heb wat bewegende shots kunnen maken met mijn fotocamera.
Na een uur zijn wij vertrokken. De band zal vast nog wel gaan spelen, maar wij moeten - zoals ik al schreef - de volgende dag weer vroeg op om naar het Diengplateau te vertrekken.
Tot morgen!
Sugiyono vraagt ons waar wij nu zijn, want er is een spektakel op komst op de alun-alun: èchte gamelan met èchte jaran kepang-dansers.
Het is 10 voor 7 en de voorstelling zal om 7 uur starten en maar een uur duren.
Er staat een grote tent op het plein, waar duidelijk notabelen moeten komen te zitten. Het plein loopt langzaam vol met bewoners van Wonosobo. Wij zijn de enige twee 'kolonialen' op de alun-alun, hetgeen bij de kinderen lachende dan wel schichtige gezichten geeft.
Dat het een lokaal feest betreft blijkt wel uit de organisatie. Men is druk doende met het leggen van kleedjes op de tafeltjes op het podium, deze weer opnieuw recht te leggen, cadeautjes en drinken neer te zetten, en wat dies meer zij.
De notabelen laten zich echter nog niet zien. Het wordt al gauw half 8. De band - op een podium verderop - laat hun synthesizer automatisch MP3-tjes afspelen. Dat begint nog hoopvol met "Soldier of fortune" van Whitesnake, maar daarna komen alleen maar popdeuntjes à la Maria Carey. Het wordt 8 uur. Rond 10 over acht komen mensen in wat nettere pakken aansloffen. Alles pelan-pelan. Zij worden met veel handengeschud verwelkomd en met een tasje Djarum Super - de keretekfabrikant sponsort het feest - naar hun plaats gewezen. Op het allerlaatst komen de hogere ambtenaren, voorafgegaan door hun eigen politie, die met norse blik het publiek aan de kant dirigeert. Ook wij, al geeft een van de notabelen Pa ook een hand omdat hij waarschijnlijk denkt dat er een speciale delegatie uit Negeri Belanda is overgevlogen.
Als iedereen zit begint een waar spektakel, dat het wachten uiteindelijk meer dan waard blijkt te zijn. Op de klanken van de gamelan en een inleiding in het Kromo - hoog-Javaans - waar wij hoegenaamd niets van verstaan, springen de dansers in de houding. Een van de dansers neemt in lotushouding plaats bij een altaartje met aangestoken wierook. De andere dansers springen sierlijk daaromheen met in hun handen een jaran kepang - een plat paard gemaakt van bamboemat.
De dansbewegingen zijn wat lastig te beschrijven, laat staan te fotograferen. Ik was vergeten de videocamera mee te nemen, maar heb wat bewegende shots kunnen maken met mijn fotocamera.
Na een uur zijn wij vertrokken. De band zal vast nog wel gaan spelen, maar wij moeten - zoals ik al schreef - de volgende dag weer vroeg op om naar het Diengplateau te vertrekken.
Tot morgen!
-
06 Juni 2010 - 15:56
Lucia:
Wat een leuk en onverwacht avontuur. De Indonesische versie van een Drum-gesponsored festival (al mogen ze dat geloof ik niet meer doen). Bijzonder hoor, om daar zo getuige van te mogen zijn. Een goede gids is dan toch heel wat waard!
En wat een knappe kerels die dansers (ja, ik ben ook niet blind...)
Zijn jullie ook helemaal native al die tijd rustend gehurkt blijven wachten... ;-) Dan was onze arme paps vast omgevallen toen hij van de hoge notabelen een hand kreeg!
Tja, dat zijn natuurlijk de adelijke trekken van onze familie he, dat maakt natuurlijk meteen indruk! Soms buigen mensen ook wel eens spontaan voor mij als ik met plastic tassen boodschappen door het 'senior housing' complex loop. Kan ook zijn dat ze even willen zontroleren of hun veters niet los zijn...
Hier heeft het eindelijk geregend, hoera, pollen waren ondragelijk aan het worden, alles zat onder het groen/gele stof. En lekker koel dat het is!
Ben benieuwd naar jullie volgende avonturen! Heeft iemand al iets van ma gehoord? -
06 Juni 2010 - 16:16
Carla & Frans De Meijer:
@Lucia: Wij hebben wel (even) gehurkt gezeten, maar dat voornamelijk bij het fotograferen. Zo konden de mensen achter ons ook nog wat zien. Lang gehurkt zitten kost je wel je knieën.
Je kan hier trouwens ook op de grond zittend eten: plesehan heet dat.
De festivals in Europa mogen inderdaad niet meer gesponsord worden door tabaksfabrikanten, maar in Indonesië rookt 70% van de mannen - zo las ik vandaag nog. Ook in de hotel(kamer)s en restaurants staan gewoon asbakken. Zo heten ze ook hier, trouwens: asbak.
Maar je bent nog steeds in de USA? Wij hadden begrepen dat je vandaag terug zou vliegen.
Wij hebben zelf ook niets van ma gehoord. Wij hebben twee keer gebeld, maar hebben beide keren de voicemail in moeten spreken. -
06 Juni 2010 - 19:44
Carla:
Ha mannen, ik was door mijn weekendje weg een beetje achter geraakt met het lezen en foto's bekijken. Jullie hebben er de afgelopen dagen ook zoveel opgezet. Prachtige foto's en nog steeds leuk om jullie belevenissen te lezen.
Ik ga zo een poging wagen om het account op te hogen met 400 foto's. Al vraag ik me af of dat genoeg is, als ik zie hoeveel je er steeds op plaatst.... en jullie hebben nog meer dan de helft te gaan.
Liefs,
Carla -
06 Juni 2010 - 19:50
Carla:
Het is gelukt hoor! Jullie kunnen 400 foto's extra plaatsen (ze hoeven er niet allemaal op hoor, de rest zien we thuis wel :-)) -
06 Juni 2010 - 20:57
Martin:
Juist tijd , juiste plek.
geweldig hoor! Was het wachten wel waard. Het is s'avonds buiten ook wel goed toeven neem ik aan.
En dat de planning niet altijd strak wordt gehaald in Indonesië heb ik wel vaker gehoord.
groeten uit Deventer -
06 Juni 2010 - 21:08
Lucia:
Vandaag de laatste dag, we gaan morgen vliegen (5 uur). Nu eerst nog een latste keer eten met ma Kerns EN morgenmiddag nog een doktersafspraak... -
07 Juni 2010 - 06:55
Marry En Piet:
'Leuk' om te vernemen dat er na al die jaren nog niet veel veranderd is wat tijds-besef betreft. Het is dus nog steeds jaman-karèt. Deze vorm van cultuur hebben jullie gelukkig ook mee kunnen pikken. Wat een 'rijk' land is het op deze gebieden. Selamat hari liburan ! -
07 Juni 2010 - 08:15
Bas :
Kijk, dat is het echte reizen. Onverwacht mooie dingen beleven. Logisch dat pa de hand geschud werd, toch?
Rijke ervaring rijker weer.
-
07 Juni 2010 - 10:18
Jeroen:
Ik was ook een weekendje weg (klimmen, what else!).
Allemaal weer mooie verhalen hoor. En pa die wakker blijft in de bus is wel heeel erg appart.
@Bas indonesisch geleerd, of een woordenboekje? :)
-
10 Juni 2010 - 19:04
Vincent:
Leuk zo'n ongeplande gebeurtenis.
Top dat Sugiyono an jullie heeft gedacht.
Dit had je toch niet willen missen.
Nou, en foto's kunnen er nu weer op. Zit er ook een beperking op het aantal letters dat je gebruikt in je reisverslag .. ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
